Resim öğretmenliğinde geçirdiğim seneleri şiir olarak yazdım hem şair olarak hem öğretmen olarak daha doğrusu insan olarak hissettiklerimi aktardım.Beğenilerinize
TUTSAK ŞAİR
Akşam gölgelerinde bozuluyor sesim
Çığlıklarım dudaklarımda tutuklu
Gözlerime acı bir yalnızlık düşünce
Zifir gibi yalnızlıklara zindan penceresi çiziyorum
Derin kuyulardan zamandan uzaklardan
Çekiyor ellerim titrek bir sevdayla
Eski şiir ve mevsimleri toplayıp gidiyorum
Arkama bakmadan yansılarını unuttuğum şehre
Gökyüzü hangi şehri terk ediyor
Kimse bilmiyor ıssız göçebe duygular
Bütün sokaklarında koşuyorum düşlerin
Bir müzik ağlıyor alt yazılarla konuşurken sessizliği
Gökyüzü hüküm giymiş ay doğarken kaç şafak var
Soluk soluğa gökkuşağı asıyorum bir baştan bir başa
Araya söz girmemiş aşk için bile
Sabahlar çoktan utanmıştı bir çiğ damlasıyla
Demir kapı sürgülü yalnızlığımda tozludur saçlarım
Prangalara vursalar aklıma martılar geliyor
Bilemediler deniz içimde kalıyor
Ben böyle yorgun ve uykusuz yenilmedim
Tütsü kokusu duvarlarında matem serpmiş kelimeler
Beyaz bir kağıtta şiirimi işkenceye alsalar doğan günde
Uzar uzar da siyah harflerimi birer birer sökseler
Dişlerimde sözlerim kanıyor olsa da
Alışkınım ben fırtına güneşle durulur
Sular kayalara çarpınca vurulur
Başka dilden yağmaz yağmur öyledir özgürlük
Zindanlara atsalar da
Bilemediler özgürlük içimde
Arif Naci KÖNEÇ