Özlemini çektiklerimiz; geçmiş olmuş artık..İleriye ve bugüne baktığımızda yaşayacağımız ve içinde bulunduğumuz anın,yanımızda bulunan kişilerin,sevdiklerimizin değerini bilerek yaşamak belki böylelikle artık özlemini çekmemiş / çekmeyeceğimiz anlamına gelecek..Ama bir de başka bir boyutu var özlemini çektiklerimizin....Kısa süreliğine yanımızda olup uzaktaki şehre,diyara,ülkeye yolcu etmek zorunda kaldıklarımız...Belki annemiz,babamız,kardeşimiz,belki çok derin arkadaşlığımız kalan o kişide, giderken ardından ,el sallayışlarımızda ,dudaklarımızda söylenmemiş bir türkü gibi yarım,buruk ya da kırık dökük tümcelere döküp ''allahaısmarladık'' deyişlerimiz ;acının,hüznün belki de bir daha artık görüşemeyecekmiş gibi karışık duygu selleriyle örülü bedenimiz,benliğimizle öylece kalakalmak...

Askere davullu zurnalı '' en büyük asker; bizim asker'' nağmeleriyle gönderilen ve askerlik adı verilen vatana hizmet borcunu yerine getirmeye giden;ama;savaşın ne olduğunu,kardeşin kardeşi öldürmekten farksız örüntülerle ve; belki öldürmeye karşı olsa da eline almak zorunda olan silahıyla korkulu bakarken pusuda; ardında bıraktığı eşini,bebesini,doğmak üzere olan yavrusunu kucağına alma görüntüleriyle eşleşen kan gölünü...ardına o çok özlediği ve artık geri gelemeyecek olan oğluna,eşine ''keşke şunu söylemeseydim de kalbi kırık göndermeseydim...'' pişmanlıklarıyla dolu o derin sesizlikte buluvermek kendini...

İşte;yaşamın özü bu aslında ; bir daha geri getirilmesi imkansız şeyleri yaşarken değerini bilmek..adına ''özlemini çektiklerimiz'' diye başlık oturtmadan...

resim yapmak gibi bizi biz yapan, en çok kendimiz olan varlığımızı boşvermeden,ertelemeden,emekliliği beklemeden ,ilacımız gibi o gün yapmayı,karalamayı unutmadan not alırcasına da olsa yapmak...adı özlem olmadan...bu sözler biraz hepimize,belki şehit ailelerimize, en çok da kendimedir dostlar...Özlem olmadan anın değerini bilerek;Robin Williams'ın başrolünü oynadığı ve her defasında başka beğenilerle izlediğim Ölü Ozanlar Derneği filmindeki söylenen o tözde saklı yaşamın özü söz ; Carpa Diem ! (Günü yakala!) yaşayalım...

Bağımsız Türkiye Cumhuriyeti modeli...

Kaloriferli bir ev...

Bu konuya ne zamandır ben de uğrayamıyordum mystical-Esra öğretmenim...Hatta epeydir de burasını acaba fazla mı meşgul ediyor düşüncesiyle tabiiki bu konuya yazanların da ayrı ayrı görüşlerini alarak silmeyi de düşünüyordum...bu konuyu yazdığım günlerde içimde büyüyen o derin yazı yazma isteğimin coşkusu ve yüreğimin derinliklerinden gelen o sese dayanamayarak tıpkı bir günce gibi başlamıştım kalbimden gelen sözcükleri şekillendirmeye.
sanırım herkes kolayca kendini dökemiyor...çekiniyorlar mı? Ama paylaşımsa bu da bir paylaşım...Eski dostlukların bir uğrağı, Obje arkadaşımla nice yıllar sonra burada karşılaşmamız gibi...Ve yeni dostlukların oluşumunu gördüğümüz,kazandığımız belki de...sizin gibi....

Nyks adlı üyemiz, siz de özleminizi bu kadar doğallıkla döktüğünüz için +1 hemen size.

Objeciğim, tüm o koşturmacasına karşın özlemin tadı fotoğraflarda kaldı; bazen siyah-beyazlardan oluşan küçük bir albümde, bazen yeni yeni renkli fotoğrafın basıldığı albümlerde, şimdilerde de dijitallerde bilgisayarımızda, her an yanımızda taşıyabildiğimiz flash belleklerimizde...
Ama en sıcağı, o hiç bir zaman ulaşılmayacak ve bir daha yaşanamayacak olan belleğimizdeki o gözlerimizi yumup o ana geri dönercesine saniyelik anılarımızda...
Ah İstanbul...çocukluğum....otobüs-vapur-otobüs üçlemesinde koşuştururken büyüdüğüm şehir...
Piyer Loti'nin eski hali...Adalar'a giderken simidimi paylaşmak martılarla...Soğuk bir İstanbul sabahında vapurun en arkasına geçerek bakakalmak köpüklerde kalan izlere...Ağlara takılı kalan balıklar gibi...

6 yaşımda yitirdiğim babamı özledim...Küçükçekmece gölünden teknemizle Marmara'ya süzülerek, bugün kaç istavrit tutacağız merakımızı...'' Kedilerime de vereceğiz değil mi baba ? '' deyişimi. aramızdan ayrılışının 32 yıl öncesinde kaloriferli evimizde otururken sanki bilircesine o derin sonsuz karanlığa gideceğini, ardında sesini bıraktığı şiir kasedini kaydederkenki mutluluğunu...

En kısa zamanda bi fotoğrafya ayarlıyorum, tamam mı? Şöminenin yanında sıcak şarap ve piano, bir de sesin...  228s