Okulun Estetik Geliştirme(me)deki Rolü

Mehmet YAPICI
[email protected]


--------------------------------------------------------------------------------

Okul, ders ve ders dışı etkinlikler aracılığıyla çocuğun; bilişsel, duyuşsal ve fiziksel beceri ve yeteneklerini geliştirmede rol üstelenmiş, önemli ve güçlü bir sosyal kurumdur. Toplum da okulun bu rolüne inanır ve saygı duyar. Ondan çocuklarının iyi, hakkaniyet sahibi, kültürel ve sanatsal beceri ve yetenekleri gelişmiş bireyler olarak yaşama katılmasını bekler.

Çok yönlü düşünen, olgu ve olaylar üzerinde analiz yapan, bilgi tüketen değil bilgi üreten birey, hemen hemen herkes tarafından istenir ve teşvik edilir. Bunlar için okul eğitim programları tasarlanır (büyük emek ve paralarla). Bu programlarda, sadece matematik, fen, Türkçe, tarih gibi bilişsel yönü ağırlıklı dersler değil, müzik, resim, beden eğitimi, satranç, tiyatro gibi estetik yönü geliştiren duyuşsal dersler de yer almaktadır.

Her ne şekilde olursa olsun, bütün dersler aynı mantıkla kurgulanır; verilen bilgi öğrenci tarafından sorgulanmadan alınır, alınan bilgi sınav zamanı iade edilir. Verilen bilgi derinlikten ve ayrıntıdan yoksun, yüzeyseldir. Öğrenciden geri alınan bilgi bozulmuş, yüzeyselliği yavanlığa ve bayağılığa dönüşmüştür. Bu kurgudan yetişen birey, yaşama katıldığında, becerileri körelmiş, yeteneklerini yitirmiş, baktığında görebildiği; sınırlı, yüzeysel ve ölgündür. İlişkiler, otorite-parya ilişkisi ya da ağa-maraba ilişkisidir. “Bir bilen” ve “çok bilmeyen”ler ilişkisi de denilebilir. Güçlü olanının haklı olduğu, haklı olanın iyi ve güzel olduğunun öğrenildiği bu kurguda, “Monalisa gülümsemesinin” yeri yoktur. Müzik, resim dersi matematik problemleri çözmede, beden eğitimi dersi sağa sola manasız koşuşturmaların adıdır. Bale ya da opera, zengin ve soyluların, sıradan insana lanetidir ancak. Acemici ve çala kalem çizilmiş masa üstünde bir sandalye resmi ( o da yapılırsa), “daha dün annemizin kollarında” diye başlayan nağmelerle, müzik dersi estetik bir şölene dönüştürüldüğünde, daha ne istenebilir ki!!!!  Ama çocuklarımız zavallı ve yeteneksizdir! Ne flüt çalmayı (?) öğrenebilirler ne de doğru dürüst bir sandalye resmi çizebilirler. Devetüyü rengini nasıl bulacağını öğretmek boşuna ve beyhude bir çaba değil midir, son derece yetenekli ve becerikli öğretmenlerimizin nazarında?

Bu tarz bir eğitim-öğretim sürecinden geçen öğrenci, yaşam algılamalarında arızalıdır. Duyuları duyarlılığını yitirmiştir. Bir resme baktığında 30 yıl sonra kaç para edeceğini düşünür. Bir çocuğa baktığında, geleceğin para basan, potansiyel pop ya da futbol ikonlarını görür. Bir “Mozart notası” ile “Müslüm Baba” cayırtısı arasında paralellik kurmaya çalışır. Bu da en entelektüel okullunun gösterebileceği bir beceridir.

Oysa bilmez ki bir okullu, estetik duyuların geliştirilmesi, ayrıntıların keşfedilmesidir. Ayrıntıdan yoksun bir akıl ne sorgulayabilir ne de estetik düşünebilir.

Oysa bilmez ki bir okullu, yaşama sevgiyle, merakla bakan her göz bir sanatçı gözü, kulağı, burnu, dili, tadı, aklı ve dokunuşudur.

Şiir diye sesteş kelimelerden oluşan kelime yığınlarını ezberlemeyi öğrenen okullu, bilmez ki;

“ZAAF
Senin hiç yoktu
Benimse vardı
Seviyordum”un şiir’in zirvesi olduğunu ve günlerce üzerinde konuşulabileceğini…

Ne çok şey yitirmişiz; duyularımızı, duyularımızla beslenen aklımızı ve aklımızla anlam kazanan güzel, iyi ve insanı… yani estetiği ve anlamı.

doğru söylüyorsun asuman hocam..teşekkürler...

teşekkürler yoldaşım...

evet anlatmaya çalışıyoruz...
   güzel ve etkileyiciydi..okurken içinde,loş koridorlarında dolaştım durdum bu yazının,çıkış kapısını bulamadığım...uzaktan incecik bir ışık gördüm sonra...yolunda yürüdüğüm....
 teşekkürler dolunayım +1

bayhan anlatmaya devam....
banucuğum ve yoldaşım teşekkürler...