Ben de 16 yılı bitirdim.. şunu söylemek istiyorum..öğrencilerimi seviyorum..Atatürk şöyle diyor "Eğitim çocuğu tanımakla başlar" Hatta bunu: Atatürk ün Ülkü yü severken resminin altına yazıp okula büyük boy aynaya kumlama ve boyama çalıştım..unutmazsam fotoğrafını çekip paylaşırım..Asuman hanım her dediğini yürekten paylaşıyorum..Ayrıca Cürgü ve yoldaş öğretmenimede katılıyorum..aynı duyguları hissetmekteyim..Bildiklerimi öğretmenin yanında onları tanımak ve sevmek beni mutlu ediyor.. Tabi sabrımın taştığı üzüntü yaşadığım anlar da oluyor..ama işimi seviyorum..

emin hocam çalışmanızın fotoğrafını paylaşmanızı bekleriz

Öğretmenlik hastalık gibi. yok yanlış anlaşılmasın.bi kere yüreğinize işleyip damarlarınızda akmaya başladıktan sonra geri dönülmez bir yola giriyorsunuz.bi kere sahip çıkıyorsunuz.nerde ve kim olduğu önemli değil.sokaktaki gençlerin kavgalarına bile müdehale edebiliyorsunuz.ayrıntıları görüyor gözleriniz ve yüreğiniz algılıyor.affetmeyi öğreniyorsunuz o minik yüreklerden ve hoşgörüyü.çocuk kalıyor yüreğinizin bir kısmı,yaşınız ilerlerliyor ama o çocuk büyümüyor.     yüzden balon şişirmek hala eğlenceli,koşmak hala özgürlük,oyunlar hala eğlenceli ve bizim için...renkler hala muhteşem ve nerde olursa olsun kullanılabilir.masalları dinlemek hala çok keyifli,top hala kaytarma için süper bir araç....ve dünya herşeye rağmen muhteşem ,yaşamak müthiş...   14 yıllık öğretmenim.. çocukluğumda evciliklerde o kadar çok öğretmencilik oynardım ki onları da sayarsak doğuştan öğretmenim:)    Bazen canımı yakıyor bazen beziyorum ama dedim ya öyle bir hastalık ki her sabah yenilenerek kalkıyor ve yine yine yeniden başlıyorum.çünkü çocukları çok seviyorum.dünya hayat onlarla güzel ve yaşanabilir.gözlerinde ki o masumiyet yüreklerindeki o sıcaklık olmasa bize ne ümit vadedebilir?

ne güzel anlatmışsın dolunaycığım...

teşekkür ederim yoldaşım...

benim de meslekte 5. yılım yazılarını okuduğum hocalarım kadar başarılı göremiyorum kendimi, öğretmenlik konusunda. çalıştığım baş yılın ilk 2 yılını köy okulunda geçirdim ve o iki yıl acemi olmama karşın en mutlu ve verimli geçirdiğim iki yıldı. şu an bir meslek lisesinde öğretmenim. üniversitede asa heykel okudum bu nedenle çocuklarla aramda çok fazla ortak nokta görüyorum. şimdiden birkaç proje var kafamda. ancak (özellikle 12. sınıflar) öğrencilerin resim dersinin öys veya öss ile ne ilgisi var, aa ders boşmuş yani resim dersi, gibi söylemlerine ani ve sinirli tepkiler veriyorum. kendimi kontrol edememek. başarısız hissetmeme neden oluyor. ancak bir süre yazı ve afişlerle resmin daha doğrusu sanatın gerekliliğini öğrencilere kavratmaya çalışacağım umarım bi ilerleme kaydedebiliriz. ama her şeye rağmen öğrencilerin en azından bazı sanat olaylarından haberdar olmasını sağlamanın bile bir adım olduğunu düşünüyorum. keşke öğrenciler bizim onlara olan sevgimizin farkında olsalardı

meslekte ve okulumda 4.yılım ve bugün 6.saatte atölyemden çıkıp ağlamış bir öğretmenim.yatılı bir okulda çalışıyorum, her toplantıda müdürümden 'hocam çocuklar etütte resim çiziyorlar , o saatte ders çalışsınlar soru çözsünler.......' sözlerinden bıktığım için çocuklara atölye dışında resim çizmelerini yasakladım. kendi meslektaşlarım bile dersimi sürekli küçümser ve bu bir şekilde öğrencilere de yansıtılır.dersime karşı öyle bir baskı ve aşağılama var ki, kendimi bitmiş hissediyorum..dersimin bu kadar hor görülmesinden bıktım,,çocuklara değilde eğitimli(?)insanlara bu bölümün önemini anlatmaktan artık vazgeçtim..bunca sıkıntıya rağmen güzel sanatlar lisesinde onlarca öğrencim var onlarla gurur duyuyorum emeklerimin karşılığında o küçücük köylerden çıkan o yetenekli eller beni çok mutlu ediyor...