Esra öğretmenim ..    hakkımda yazdığınız o cümleleri yavaşça, dikkatlice ve sessizce gülümseyerek okudum..... Demek ki o kulağa hoş gelen cümleleriniz kadar yakınlaşabilmişim size. Demek ki bu kadar üzerimdeki o ağırlıkları ( yalanları, fazlalıkları ) atıvermişim... Ama biliyor musunuz.? O büyüklüğün çoğu sizden geliyor.. Bunları görebilmek, farkedebilmek, keşfedebilmek ve sonra da ifade edip karşı tarafa iletebilmek.. büyük olmayı yani DERİN  olmayı gerektirir benim gözümde...Siz de öyle yaptınız...Tekrar teşekkürler...

  Şimdi de  şu anki sorunuzda dahi o  derinliği  hissedebiliyor ve hemen sorunuzu yanıtlamaya geçiyorum.

  1.Sanat hayatımda ne zaman var oldu ? ya da kendimi sanata karşı hangi zamanda keşfedebildim ?  : Eğer Türkiye'nin şartarını hemen gözümüzün önüne getirebilirsek , resim sanatının ne olduğunu tabi ki üniversite  de fark ettim.. kendimi ise, ilkokul çağlarında, öğretmenlerim ve arkadaş çevrem sayesinde fark ettim. O çağlarda resimdeki farklılıklar fark edilebiliyor. Fakat şimdi bir öğretmen gözü ile kendi çocukluk yıllarıma bakarsam, özellikle okul öncesinde hangi oyuncaklarla, nasıl ve ne şekilde oynadığımı incelediğimde , diğer çocuklardan hangi yönümün farklı olduğunu, ve bunun sanatsal yönümden kaynaklandığını idrak edebiliyorum.
   2. Altın Oranın farkına varıp hayatıma verdiğim estetik güzelliklerle kendimi doğru yerde mi buluyorum ya da daha yapmak istediğim bir şeyler var mı ? : Evet doğru yerdeyim... Aslında çocukluğumdan beri hep ünlü biri olmayı, büyük işler yapmayı hayal ederdim... üniversite de bile, öğretmenlik en son seçeneğimdi... Çok büyüktü hayallerim... Büyük işler yapmayı düşlerdim...Ama şimdi Öğretmenim.. en son seçeneğim olan yerdeyim yani. Ama doğru yerde miyim? Evet... doğru yerdeyim. Çünkü hayat bana her şeyin dört dörtlük olmayacağını öğretti. Ve hayat bana bunun yanına  bir de Altın Oranı verdi.. Herşeye rağmen mutlu olma iksiri.
       Ama hayallerim hala var mı ? Elbette var.. Hala o çocukluğumdan beri düşlediğim o düşler yerinde duruyor.. mesela en çok kitap yazamyı istiyorum.. sonra da resim yapmayı... Evet hep erteliyoruz bu düşlerimizi... Ama bir şeylerin gerçekleşmesi mecbur değil ki.. Benim için mecbur olması gereken düşlerimisin hala devam ediyor olması... O düşler yok olursa ben de yok olurum... Ve zamana saygım var... beni düşlerime getrecek mi getirmeyecek mi bilmiyorum. Ama benim hala acelem yok... Gidebiliğim kadar gidiyorum. yapabildiğim kadar yapıyorum. düşlediğim kadar düşlüyorum. Yaşaybildiğim ,ayakta duarabildiğim ve mutlu olabildiğim kadar varım..
     İşte bu yüzden tekrar ediyorum.. Evet doğru yerdeyim.. Çünkü ben buyum...Düşlerimdeki o yerde olamasam bile...düşlerim hala olduğu için doğru yerdeyim..Kendime küsemem, dünyaya küsemem, insanları suçlayamam, engeller vardı diyemem, ya da kendime güçsüz beceriksiz tembel de diyemem , benim düşlerim gerçekleşmedi diye bunları yapamam... çünkü biliyorum ki düş düşlemeyi dahi bilmeyen insanlar var bu dunyada bu ne demektir bilir misiniz. Dünyada sadece bedeni yaşıyor, ama kendisi yok demektir bu.. bundan daha kötü ne olabilir ?
 
   

   
   

  Teşekkürler Kırıktesti (Fatih ) Arkadaşım..
  Bana yöneltilen soruların yavaş yavaş derin felsevilere doğru yöneldiğini hissder gibiyim... Bunlara mümkün olduğu kadar içimdeki sese kulak vererek cevaplamaya çalışacağım..
 
  Dünyada yaşama gayem, varmak istediğim son nokta : Bu aslında az önce esra Öğretmenime verdiğim cevapla biraz bağlantısı var... Yine de biraz açmaya, eklemeye çalışayım.. Hala düşlerim var. Çoğu ütupik, çoğu da realist... Ben daha çok o düşlerimi seviyorum. Onlarsız yaşayamıyacağımı hissediyorum. Siz varmak istediğim son noktayı soruyorsunuz. Eğer şu an zor durumda olabilseydim, mesela açlık gibi.. işte durumda beni bu düşlerimin ayakta tutacağını biliyorum. Sade yaşamayı seven biriyim.Ama öte yandan büyük düşlerim var.Daha doğrusu düş düşmeyi seviyorum.
     Ama yine de varmak istediğim son noktayı sorarsanız.. Kısaca Bir kitap yazamak.. Çünkü şu an bana en yakın düşümün o olduğunu hissediyorum.. Bu belki sanat üzerine olabilir, felsefe tarzı ya da küçük hikayeler olabilir.
     İkinci sıradan bana en yakın olan düşüm ise yağlıboya resim yapmak, ya da stilistlik üzerine çalışma yapmak

  Teşekkürler Nalan Öğretmenim..
  İlk görev yerim Hatay'in Hassa ilçesindeki Hassa Lisesi oldu.
O zamanlarda klasik sistem vardı. Ortaokul ve Lise aynı binadaydı ve çok kalabalık bir okuldu. O okula gittiğim ilk gününde müdür beni direk Lise son sınıfa soktu. O zaman bilmiyordum tabi.. Meğerse o sınıf okulun en haylaz sınıfıydı. Sınıf çeteydi sanki. Şok olmuştum tabi. Çünkü benim lise dönemlerimdeki Liseden eser yoktu. ıslık öttürmeler, ayakkabılarını çıkarıp tahtaya fırlatmalar, öğretmen girdiği halde masalrın üzerinde rahatça oturmalar... vs felaketti yani..
  O ilk zamanlarımda bana ait bir öğretmenlik modeli yoktu. O yüzden Lisede kendi öğretmenlerimden en çok sevdiğimi model alıp öyle işlerdim dersi. Ama o model ben değildim tabi. Östelik de o zamanki gençlik benim o anki oynadığım öğretmenlik modeli ile örtüşmüyordu . Dönem sonuna doğru yavaş yavaş hatalarımı anladım. Ama sınıfları yeni başatan düzeltemedim. Onalara hep şunu demişimdir.
   'ben yeniyim, bu yüzden nasıl bir öğretmen olacağım size bağlı olacak.'

   Ve çok önemli bir şey daha...
   İlk öğretmenlik yıllarımda, öğretmenlerin bazılarının elinde sopa vardı. Tabi öğrenciyi dövdüklerini görmedim. Onu bir görüntü olarak , ya da sesini duyurmak için masaya duvara vurmak için de kullanmış olabilirler. Ama yine de bilmiyorum tabi..
   İşte o sopayı özellikle elime almadım.
   Kendi kendime şunu dedim
   ' Nurdan sen şimdi öğretmenliğin ilk yılındasın. Eğer sopayı şimdi eline alırsan, bunu bırakman zor olacak. Şu an en zor tarafını özellikle yap ki ileride daha iyi oturmuş olursun. Sonra da İleride eğer istersen, uygun bulursan o zaman eline sopayı alabilirsin ' dedim. Ve bu harika bir yol oldu benim için. Çünkü şu an bile elime  asla sopa almıyorum.
    Yanlış anlaşılmasın tabi . Sopa derken Öğrenciyi dövmek manasına gelmesin. Öylesine alışkanlıktan, öğretmene güç kuvvet versin , yardımcı olsun manasında da sopayı taşıyanlar var. Bunu yanlış buluyorum demek istemedim. Sadece benim izlediğim yol böyle oldu demek istedim.

cevap için teşekkürler nurdan öğretmenim.sizi çok iyi anlıyorum.bende göreve başladığımda lisede görev yaptım.benim o zamanki yaşında bile öğrencilerim vardı sınıflarda.sabah benim evden çıkmamı beklerlerdi öğrencilerim ve beraber okula kadar gelirlerdi benimle.bende sizin yaşadıklarınızı yaşadım anlayacağınız.ve öğretmenliği öğretmenlik yaparak öğrendim.zamanla kendi tarzım diyeceğim oturdu ve nereye gitsem hangi okulda görev yapsamda ben bendim artık.

1.618 öğretmenim sizi çok çok tebrik ederim
Şimdi soruma gelelim neden bu nick i kullanmayı tercih ettiniz teşekkür ederim