KOSKOCAMAN BİR HİÇ
Acıtıyordu canımı,
Çekip gitmişti arkasına bakmadan.
Sormadan, sorgulamadan
Hiç, koskocaman bir hiç bırakarak…
İkna bile etmedi,
Belli ki kararlıydı.
Komodinin üstündeki en güzel kokusunu aldı.
Özenmeden attı çantasına.
Tam kapıdan çıkarken bir daha baktı,
Güldü hafiften.
Sonra hırçın bir sesle:
“hoşça kal” dedi.
Hiç, koskocaman bir hiç bırakarak…
Elif
teşekkürler emin hocam... maalesef bu gerçeklerle hepimiz yüzyüzeyiz..