Neden böyle olduk ?
Benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı.
Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anah...tarla kapıyı hiç açmadım.
Hatta babanım bile anahtarı yoktu. Annem evimizin bir parçası gibiydi,hep evdeydi.
Her yere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki
En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı.
Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani.
Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık.
Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplaya yürüyerek gelirdik.
Servis falan yoktu. Ayakkabılarımız eskirdi.
Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık.
Annelerimiz bu durumu bildiklerinden,
kardeşlerimizle bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi.
Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi. Susayınca girer evlerine su içerdik.
Ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzatır, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik.
Kısacacı evine girip gelen (ki sadece çişi gelen giderdi evine) elinde mutlaka yiyecekle dönerdi.
Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi.
Bu bazen bir kurabiye bazen bir meyve olurdu.
Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır çantamızın üstüne koyar oyun bitince geri alırdık.
Çok garip ama kimse almazdı. Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi.
Düşünce kaldırırlar, kavga edince barıştılırdık. Polisler gelmezdi
kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı.
Sonra kavgalarımız da öyle ustura, falçata ile olmaz,
onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi,
en fazla saçlarımızdan çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık.
Birbirimizin suyundan içer, elmasına diş atardık.
Misket oynamaktan parmaklarımız kanar yine de mikrop kapmazdık.
Azar işitip, acillere taşınmazdık.
Düşerdik ekmek çiğner basarlardı alnımıza, oyuna devam ederdik.
Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik.
Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim.
Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki.
Komşumu tanımıyorum ama evinin camında temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum.
Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem.
Evimizi kendimiz temizlerdik, kapı silmece; bilmem kaç kuruş
hepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri.
Evlerimiz var içinde yaşayan yok.
Parklarımız var içinde oynayan çocuk yok.
Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl vitrinler, girip çıkan yapay insanlar…
Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz..
Tahta iskemlelerimiz de oturan yaşlılarımız, onlara dede, nene diye hatırını soran çocuklarımız yok oldu.
Ben kapılarında ” vale ” lerin, ” bady ” lerin beklediği yerlerden hep korkmuş çekinmişimdir.
Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp, taksidini bitiremediği arabanın anahtarını, hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana.
Benim değildir bu kültür.
Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdanıma hitap eder.
Nedir bunlar?
Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk.
Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk.
İyi de neden böyle olduk ?
Biz mi istemiştik?

Yoksa hak mı ettik?

Ya sizce ?

YOL PARASI... (Her okuyuşta gözlerimin dolduğu bir öykü)
Hastane tıklım tıklımdır. Yaşlı kadın içeri girer, doktor hanım teyzeyi muayene ...eder; fakat hastalığından emin olamaz. Kadına dönüp:
-"Teyze şu şu tahlilleri yaptır gel, der."
Yaşlı kadın başını öne eğer. Doktor, yaşlı kadının duymadığını düşünerek tekrar söyler. Yaşl...ı kadın başını yerden kaldırarak, ağlamaya hazır gözlerle:
-"Kızım, benim köye dönecek param yok, tahlilleri nasıl yaptırayım?" der.
Doktorun yapacak bir sürü işi olmasına rağmen, bırakır işini, tutar teyzenin elinden koridor koridor dolaştırıp tahlilleri yaptırır. Tahlillerin sonucunda doktor hastalığı belirler, gerekli ilaçları da alıp teyzeye verir. Yaşlı kadın tam odadan çıkacakken, doktor hanımın aklına "YOL PARASI" gelir ve teyzeye köye gitmesine hayli hayli yetecek para uzatır. Yaşlı kadın önce almak istemese de daha sonra 'mecburiyetten' parayı alır. Sonra:
-"Allah senden razı olsun kızım. Köye nasıl döneceğim diye kara kara düşünüyordum, çok sağol" diyerek odadan çıkar.
Aradan bir saat kadar bir süre geçer. Doktor bakar ki yaşlı teyze kan ter içinde, kalabalığı yarmış, oflaya puflaya geliyor. Doktor şaşırmış bir halde "herhalde giderken bir şey unuttu" diye düşünür ve:
-"Ne oldu teyze" diye sorar.
Teyzenin yüzünde kocaman bir gülümseme vardır bu sefer:
-"Kızım ben anayola çıkınca bir köylüme rastladım. Meğer o, minibüsle zaten köye dönüyormuş. Beni köye o götürecek; sen al paranı!..

Ruhunu Soyan Kadın
(Hikâye)

Faruk KORKMAZ
17.08.2006


--------------------------------------------------------------------------------

Uzak çok uzak bir yoldan geliyorum, hemen yan şehirden, yan sokaktan, belki de yandaki daireden, ama en çok hemen yanındaki insandan. Tırmanacak ne çok dal vardır kim bilir, yapraklarını soyunup dökmek için bekleyen nice ağaç? Güneş eğilerek dalların altından bakarken, yukarı bakıyorum. Bir yaprak, ışığın üzerinden kayarak düşüyor. Gözlerim, bir an var olan, bir an eriyip giden yaprağın peşinde. Birden düştüğünü görüyorum, içim dökülüyor, ağlayasım var. Nemli betonun üzerinde nasıl da kıvrılıp uyuyuverdi. İçimi yaprağa döküyorum. Ben bir âmâyım, aklı evvelde kalmış bir kör insan. Sadece seni görüyorum. Şu an dünya dev bir patates, ben çatal, sen kereviz.

Dürttüm kadını, yolumdan çekilmesi için, hatta ittim. Oralı olmadı bile. Yere düşmüş yaprağın içindeki su damlacığı kadar aklı yoktur herhalde. Yoktur da, kadın o su damlacığı kadar saf güzellikte. Bir parıltı, alnının tam üzerinde, beri beri parlıyor.

Belki dedim kendi kendime, bu yaşlı kaldırımlardan yürümeyeli ne çok olmuştur, belki de hemen beş sokak öteden buraya yürümek bir ömür kadar uzak gelmiştir bana. Ama yıllar var bu sokağa sapmıyorum. Gerçi sapacak daha ne çok yol varken neyle uğraşıyorum, onu da sormak lazım. Şu egzoz dumanları dalga dalga göğe yükselirken, ben niye koşturuyorum, hepimiz ölücez. Yürüyelim bakalım. Nereye? Varsa eğer, hiçbir yere… Orasını millet kapalı yıllar olmuş İhsan, sen neyin, hangi zamanın adamısın kardeşim? Kardeşim… Kardeşim de gitti sahi. Ne için kalıyorum ki ben? Yoksa şu baktıkları yaprak için mi? Sere serpe uzanmış, kuyruğunun yarısı toprakta, başı betonda, küçük kedi. Neden, kedi diyince kadın diyesim var benim? Neden acaba? Sahiden, ölü yapraklar, artık insanın üzüleceği son şey midir?

Balkabağıma ne alsam acaba? Kırmızı bir kazak, en sevdiği marka havyar, yok en iyisi güzel bir şort, mevsimi değil ama. Kuçu kuçu bir şey, şu parkta dolaştırır, şuradaki ağacın dibine hacetini yaptırırım. Aa a, kıyamam, bu kadar güzel yaprak olur mu hiç? Bir yaprak, müzikten gelme ahenkle yatar mı böyle, böyle kulakları okşayan bir la sesi kadar şaşkın bırakır mı insanı? Keşke nonoşum da yanımda olsaydı. Gülümsemese de, köpek fikrini düşünürken bir an olsun o da bakardı yaprağa. Yaprak, yaprak demeye kırk şahit lazım.

Bilyelerimin gömüldüğü yere yaprak düşmüş be! Yapma, yarpa bea! Ha ha ha. Şu komik amca kadar, komik. Renge bak, tıpkı bok. Halamın da bu renk bir kazağı var. Ne kötü. Şu mevsimlerden en kötüsü bu herhalde, baksana ağaçlar resmen başımıza ediyor. Nerede bu kuduruk Hasan, ya Mehmet? Annesi salmadı herhalde. Neyse canım. Şu yaprağı alsam yeşile boyayıp okula götürsem, ne şaşırır çocuklar ama.

Rüyanım ben senin. En yakının, sevgili yaprağım. Ne sen kerevizsin, ne de ben ruhunu delecek çatal. İkimiz de karanlık nehirde buraya kadar sürüklendik. Tam bu noktada, sararmış, kahverengine çalmış vücudun çırılçıplak uzanıyor ya, işte ben de ruhumu soyunup tam yanına uzanacağım, tıpkı sen gibi. Hayata çırılçıplak bakacağım. Senin ruhundan beraberce içeceğiz. Çürüyüp gideceğiz. İnsanların arasında çürümektense, senin yanı başında ruhumun ölüsüyle beraber çürürüm daha iyi.

Kör olası çöpçülerrr, yine çöpümü süpürmüşler, ehaha hi. Ha! Ne o, neye bakıyor bunnar? Ya kardeşim dağılın, ne toplandız gine? Yoksa ölü sıçan mı var, du bakim. Yapraaak. E şimdi gidip şefe bunu mu şikâyet edeceksiz? Çöpçü, bir tek, sade bir tene yaprağı süpürmemiş mi diyeceksiz? Haaa, ahanda süpürüverdim. Oldu mu? Memnun musuz şindi? Ne, neye öle baktınız siz?

 

teşekkürler dolunaycığım.... harika paylaşımlardı yine.....

Yaşama Dair Öneriler
En önemli vazifemiz; kulaklarımızı, söylediklerimizi duymaya alıştırmamızdır.

- ...Testinin içinde ne varsa dışına da o sızar.

- Pencereden bakan dışarısını görür. Pencereye bakan ise camın kirini.

- Meyvesi çamura düşüyor diye ağaca mı lanet edilir?

- Devler gibi eser vermek için karıncalar gibi çalışmak gerekir.

- Erişmek istedikleri bir hedefi olmayanlar, çalışmaktan da zevk almazlar.

- Başkalarını avutmakla kendi acılarını unutursun.

- Bir kadının yüzünde taşıdığı ifade, sırtına giydiği elbiseden daha önemlidir.

- Kendilerine yardım etmeyen insanlara yardım etmeğe çalışmak faydasızdır.

- Birisine seni seviyorum deme fırsatını asla kaçırma

- Yılda en az bir kez güneşin doğuşunu seyret

- Sıkı tokalaş

- İnsanların gözlerinin içine bak

- İlk önce sen merhaba de

- Sana nasıl davranılmasını istiyorsan sen de öyle davran...