sabah ilk defa büyük kızım okula kadar kendi başına gitmek istedi, yanına cep telefonumu da vererek gönderdim-yine de aklım onda kaldı ama arayınca rahatladım- daha sonra onunarkasından yarım saat kadar sonra da Su ile okula gittik, bir an önce flash belleği verip kurtulmak için uğraştıysam da ilgili müdür muavini arkadaş dışarıya çıktığından yine 12 ye kaldı, Su ile okula kadar dışarıya çıktık, hava çok güzeldi, biraz yürürdyüp okula yakın unlu ürünlerde oturup bir şeyler yedik içtik, bhiraz da okulda yemek üzere bir şeyler aldım, okula geldik, 1. dersten sonra sonunda flash bellekteki notları da teslim ettim,kocaman bir oh çektim. Oooh kurtuldum, teneffüste de yine müdür muavini çağırdığında davranışları çıkartmış, neyseki bir imzalamak kaldı...şimdi içim çoook rahat.    dersler de fena geçmedi, kızlarla eve geldik, ben akşamdan ıslattığım kurufasulyeleri haşlayıp pişirdim, yine yanına pirinç pilavı yaptım, yanında da turşu var, haydi gelin birlikte oturalım sofrayaaa.   sevgiler.

BU GÜN BAHCIVAN ARADIM
Ne bir Pembe
Nede yeşil
Çiçeksiz bahçedir
Gönlüm benim
Dikili bir ağacı yok
Gölgesinde oturacak
Toprağı çorak
Bakacak suluya çak
Bahçıvanı yok
Benim bahçemin

 

Bugün okuldayken, öğleci devre arkadaşımı uzun zamandır buraya üye olmasını söylediğim branşdaşım Beyza'yı '' Beyzıl '' olarak üye yaptım 

Bugün nöbetim vardı,evden çıktım köye gidecek dolmuşu bekledim.Günlerden pazar olduğu için araç bulamadım ve köye yani okuluma yürüyerek gitmek zorunda kaldım.Şimdiyse nöbette ve bilgisayar başındayım.

niçin vurdunuz sayın hocamm. sebebini bilmiyorum kaldı ki bu önemli bile degil. ha vurmayı dövmeyi bende karsıyım ama , eminimki bunu mutlak ki onun iyiliği icin yaptınız ve mutlak ki yine istemeden, hiç içinizden gecmeden yaptınız..belki de bir daha yapmıycaksınız.. konuyla ilgili bir hikayeyi daha önce bu sitede vermiştim.. hikayeler kısmında tum öğretmenler okumalı die.. o hikayeyi bi okuyun .. http://www.gorselsanatlar.org/v2/index.php/topic,14519.0.html
ya da durun hocahanım bu halinizle sizi yormıyım buraya kopyalayayım. hem size hem de ögrencinize bu hikayeyi verirseniz belkide durumdan kurtulur biraz olsun rahatlarsınız.  ama söz de verin bir daha ne olursa olsun tekrarı olmayacak degil mi....       

Öğretmenim çok suçlusun.

Dün selamını aldım Öğretmenim. Eğer hapishanede olmasaydım gelip hem elini öper, hem de bu sözlerini yüzüne söylerdim.

Sen çok suçlusun öğretmenim.

Bana kızmışsın, eleştirmişsin. "Böyle bir insanın öğretmeni olduğum için utanıyorum" demişsin. Doğru söylemişsin. Benim gibi bir insan yetiştirdiğin için gerçekten çok utanmalısın. Çünkü ben gururlanacak hiçbir güzel şey yapmadım. Aileme, çevreme ve sevdiklerime zarar verdim, kötü işlere bulaştım. Sonunda da hapse girdim.

Ben iyi bir insan, faydalı bir kişi olamadım. Bu doğru. Ben de kendimden memnun değilim. Çevredeki insanlar tarafından dışlanmak, horlanmak ve kötü bir insan olarak görülmek elbette ki, insanı memnun etmez.

Ama öğretmenim, benim bu kötü ahlakım ve yanlış davranışlarımın sebebi sensin.

Sen çok suçlusun öğretmenim.

Beni okutan, beni eğiten ve bana şekil veren sensin. Sana baktım, örnek aldım. Ne verdiysen o oldum. Seninle beş yıl aynı okulu paylaştım, sonra da mezun oldum. Hatırlar mısın maceralarımızı, hatırlar mısın bana yaptıklarını?

Gel birlikte hatırlayalım da neden suçlu olduğunu söyleyeyim.

Annem yoktu. Evimizdeki ikinci anne de beni istemiyordu. Ailede hiç huzurum ve rahatım yoktu. Her şeyi eksik ve noksan yapıyordum, verdiğin görevleri de bu yüzden yerine getiremiyordum. Benim zor hayat şartlarımı bildiğin halde asla anlayışlı olmadın, hep üzerime gelip, çok ağır, çok ezici ve gururumu kırıcı hesaplar sordun. Beni hem sevgiden, hem okuldan, hem de toplumdan soğuttun.

Neler mi yaptın?

Annem olmadığı için temiz ve tertipli olamıyordum. Benimle her sabah bu yüzden alay ederdin. Ya kirli ve yırtık pantolonumla, ya kirli ellerim ve uzamış tırnaklarımla, ya da bakımsız yüzüm ve saçlarımla alay ederdin. Nasıl ezilip büzülürdüm, küçülürdüm ve sana içten bilenirdim.

Ödevlerimi yapmayınca, elindeki cetvelle vurmadığın ve acıtmadığın yer kalmazdı. Dayanamayıp ağlayınca da "Erkekler ağlamaz" derdin. Bu yüzden, okula gelmek bana işkence olurdu. Zaten huzursuz evden bir an önce kaçmak, kendimi dışarı atmak isterdim. Tek sığınağım okuldu. Okulu da sen bana dar ederdin, senin yüzünden geldiğime pişman olurdum. Bu yüzden bütün insanlara, herkese isyan eder, asi olurdum.

Bir gün beni babama şikayet etmişsin: "Ders çalışmıyor ve çok yaramazlık yapıyor" diye... Babam beni ölesiye dövdü. Babamın o ölesiye dayağına değil, senin şikâyetine içerledim.

Ah öğretmenim sen çok suçlusun.

Ne olurdu öğretmenim bana bir güleryüz gösterseydin, hal-hatırımı sorsaydın, yanağımı okşayıp, bir sevgi gösterisi yapsaydın ve beni kendine bağlayıp, nasihatler etseydin.

Neden bunları benden esirgedin?

Halbuki sana sığınmayı, senden yardım beklemeyi ne kadar istemiştim? Ah beni bir kez koruyup kollasaydın, belki de o isyan ateşi yanmadan sönecekti.

Beni kaç kez sınıftan kovdun, onurumu beş para ettin. Arkadaşlarımın önünde benimle alay edince ve onların da bana gülüşlerini görünce, kaç kez ölmek istemiştim.

Kısacası, sen bana iyi bir model olamadın, örnek bir öğretmenlik sunamadın. Benim toplum için zararlı olmama zemin hazırladın. Bir anlamda ektiğin tohumlar, ruhumda isyan meyvelerini verdi. Sonra da hem kendime hem de çevreme zararlı bir insan olup, çıktım.

Sen çok suçlusun öğretmenim.

Benden o şefkati esirgemeseydin ne olurdu? Bana da bu acıyı yaşatmasaydın?

Evet, utan öğretmenim. Benim yaptıklarıma bakarak utan. Bana öğretmen olduğun için utan. Utan da, diğer öğretmenler senin gibi olmasınlar.

Sen çok suçlusun öğretmenim. Ama, yine de ellerinden öperim. Çünkü ne de olsa sen benim ........

(Eğitimci yazar SAİT ÇAMLICA'NIN köşe yazısından alıntı .)

     
mutlu kalın......