ne kadar güzel bir yazı,sanki benim çocukluğum birde köyde büyümüşseniz ben gibi daha bir güzeldir ve daha bol anılar vardır..gerçekten ne mikrop vardı ne virüs,canım sıkılıyor dediğimi hiç hatırlamam,elinde kaşık bana yemek yedirmeye çalışan bir anne hiç görmedim..elimizde kaşıklar beş kardeş sofra başında hazır olda beklerdik yemek tepsiye konduğu an ağbim 'hücümmm..'diye başlatırdı yemeyi beş dakikada tertemiz boş bir sofra..beni ayakkabı markam için küçümseyen bir arkadaşım da hiç olmadı..markada neymiş,bayramlıklarımızı annelerimiz seçerdi ne alırlarsa alsın hep çok sevinirdim..ya şimdi kızımı arkadaşı markası düşük diye küçümsüyor,evde kızım hep sıkılıyor,psikolojisi bozuluyormuş,bizim neden psikolojimiz yoktu da şimdilerin en ufak şeyde psikolojileri bozuluyor anlamış değilim..gerçi anlaşılmayacak bir şey değişimler ne yazık gittikçe duyarsız,tüketen ama hiç üretmeyen,soğuk,metalist,hissiz,aklınıza gelecek bütün 'ist'leri içeriyor..ne güzel günlerdi demekten başka yapacak bir şey bulamıyorum...+1 sERDAR ÇOK TEŞEKKÜRLER..ÇOK HOŞŞŞŞŞ BİR YAZI..

gözleim doldu desem inanın.. ne çok şeyi kaynetmişiz meğer.. teşekkür az ama binlerce teşekkür.. +1

çok duygulu,anlamlı ama maalesef bir o kadar da gerçek...
teşekkürler paylaşım için...
nereye gidiyoruz böyle?kim dur diyecek?hiç mi umut yok?
bu soruları soruyorum hep içimden kendi kendime...
+1
 

vay be neleri unutmuşuz..... güzel yazı....... +1

Çamura batıp oyun oynamayı özledim...Kimilerinin varoş tabir ettiği evimde oturup bahçemde çay içmeyi, kendi ellerimle büyüttüğüm ağaçlardan meyva yemeyi özledim....Komşu Bahçelerden kayısı, erik aşırmayı özledim.

Şimdi bir beton yığınında zoraki selamlaştığım insanlarla yaşıyorum ve tanımıyor kimse kimseyi..Kuşak çatışmasından ziyade bir toplumsal değişimdi yaşadığımız. Manen çok şey kaybettiğimiz toplumsal değerlerin çoğunu yitirdiğimiz bir Değişim süreci..