BAUHAUS OKULU
Bauhaus, 1919 yılında Walter Gropius tarafından Weimar'da kurulmuş olan bir mimarlık ve güzel sanatlar okuludur. Okulun en büyük hedefi sanat ve zenaat ikilemini ortadan kaldırmak, eğitim sürecinde hem özgün ve estetik biçimin, hem de çağın görüntüsüne uygun teknolojik bileşenlerin uyumunu yaratıcı olarak yakalamaktır. Bu amaçla teknolojiden yararlanarak “sanat”la “zenaat”i birleştirmiştir.
            Bauhaus, 20. yüzyıl modern mimarlığının oluşmasına katkıda bulunmuş kurumların en önemlilerindendir. Modernist çizgisi, tasarımda açıklık, akılcılık, sadelik, geometrik düzenlemeye bağlı biçimler, asal renkler ve işlevsellik temeline oturan Neo-plastisizm ve Konstrüktivizm ile kendini göstermiştir. Okul, 20. yüzyılın başlarında akademiden atelyelere kaymanın başlaması ve genç sanatçıların akademide değil, tanınmış sanatçıların yanında çalışmaya istekli olmalarının yoğunlaşmasıyla açılmış bir devlet kurumuydu. Ancak eğitim ve öğretim yönünden, devlet tarafından kurulan diğer sanat okullarından farklıydı. Bauhaus, Weimar'daki Güzel Sanatlar Yüksek Okulu ile Uygulamalı Sanatlar Okulu'nu bünyesinde birleştirmişti. Okulun görevi, sanatsal yetisi olan insanları, yaratıcı şekillenmeyi başaracak mimar, ressam ve el sanatçısı olarak yetiştirmekti. Bauhaus'ta öğretim üç esas sanat dalında toplanmıştı : Mimarlık, Resim ve Yontu.
           Bauhaus Okulu’nda serbest sanat, uygulamalı sanat ayrımı yapılmıyor, taşçılık ve tornacılıktan dokumacılığa kadar küçük sanatların her çeşiti öğretiliyordu. Bauhaus, emeğe ve el ustalığına dayanan rönesans atölyelerini örnek almıştı. Orada olduğu gibi burada da öğrencilerin çalışmaları tek sanat dalında kalmıyor, buradan çıkanların sahne dekorundan mobilya, tekstil ve sofra takımına kadar kullanılan her türlü eşyayı tasarlayabilen bir eğitimden geçmeleri isteniyordu. İş eğitiminin önemi özellikle vurgulanıyordu. Mimar, ressam ve yontucular tam birer işçi gibiydiler.
            İş eğitiminin verimli olabilmesi için öğrencilerdeki yaratıcı gücün uyandırılması gerekiyordu. Atelye çalışmalarında öğrencilerden taklit etmeleri değil, yeni yaşama ayak uyacak biçimler oluşturmaları isteniyordu. Bu yüzden V. Kandinsky, P. Klee, O. Schlemmer, L. Feininger ve Moholy-Nagy gibi sanatçılar atölyelerin başına geldiler. Dışarıdan da Maleviç ve Lissitzky gibi tanınmış sanatçılar konuk ya da konferansçı olarak geliyorlardı. Burası öğretmenlerin öğrencileri eğitmekten çok usta/çırak ilişkisi içinde onlarla çalıştıkları, atölyelerindeki üretkenlikle kendini yenileyen canlı bir kuruluş olma çabasındaydı. Derslerin amacı, teknik ve biçime ilişkin temel terim ve kavramları öğretmekti. Çalışmalar daha sonra "çırağın" seçtiği özel bir atölyede sürer ve üç yıl sonra "ustalığa" hazırlayan bir bireşim atölyesinde son bulurdu. Bauhaus, bu tür çalışmalarıyla 1923 yılında öğrencilerin ve öğretmenlerin ortak yapıtlarının sergilendiği bir "Bauhaus Haftası" düzenledi. Sergilenen yapıtlar arasında tam olarak döşenmiş bir deneme evi yer aldı ve hafta boyunca tiyatro, müzik ve bale gösterileri de yapıldı.
        Okulla yaşam, sanat dünyası ile endüstriyel yaşam arasında ilişki kurmak amacıyla Bauhaus, seri üretim yapan fabrikalarla ilişkiye geçmiş ve onların seri mallarına biçim verilerek kalite kazandırmaya başlamıştır. Bunun yanında okul, sosyal sorumluluk taşıyan, toplumun gereksinimlerine karşılık verebilecek yeni bir sanatçı tipinin yetiştiği bir kurum olmuştur. Ayrıca okul, çeşitli sanat dallarını birleştirmeyi denemek yoluna giderek bir “bütün sanat” (art total) yapmak istemiştir.


Yazar: Yard.Doç.Dr.A.Beyhan ÖZDEMİR

Rica ederim şbilgiler işinize yaradıysa ne mutlu