Temel Tasarım Dersinde Neden Bilgisayar Kullanılmalı?
Günümüzde teknoloji baş döndürücü hızla gelişmektedir. Bu
gelişmenin en etkili aracı bilgisayar ve bilgisayar teknolojisidir. Günümüzde
bilgisayarın teknolojisinin girmediği hiçbir alan yok gibidir. Temel tasarım
eğitimi sanatın alfabesini başka bir deyişle sanatın görsel dilini öğreten en
etkili ders olarak teknolojiden soyut düşünülebilir mi? Bu sorunun cevabını
isabetli verebilmek için bugünün teknolojisine göre karar vermek de yeterli
olmayabilir. Bugün mezun olan öğrencilerin gelecekteki yaklaşık 30–40 yılın
görsel sanatlar eğitimcisi olarak mezun edildiği göz önüne alınarak daha doğru
düşünceler üretilebilir. Bugünün teknolojik hızına bakılarak, yarının hangi
gelişmelere gebe olabileceği az çok kestirilmelidir.
Teknolojinin hızlı gelişmesi, sonuç olarak tasarım kavramını bugün
daha anlaşılır hale getirmiştir denebilir. Alakuş’a (2004) göre; tasarım olgusu
son yıllarda artık kimliğine kavuşmaya başlayan bir kavram olmaya
başlamıştır. Bazı gelişmiş üniversitelerde tasarım ile ilgili bölüm ve anabilim
dallarının açılmış olması ve özel tasarım firmalarının daha bilinçli ve verimli
çalışmaya başlamış olması, yurdumuzda görsel tasarımı daha popüler hale
getirmiştir.
Teknolojinin eğitim ve öğretim ortamına sunduğu en önemli iki değer
bilgisayar ve internettir. Bu her iki yapı birlikte düşünüldüğünde okul ve sınıf
gibi fiziksel mekân odaklı eğitime alternatif olabilecek pek çok yaklaşımı
anlamlı kılmaktadır (Taşpınar&Tuncer, 2008:133). Görsel sanatlar eğitimi de,
görselliği en üst düzeyde kullanan bir alan olarak çağın gereği olan bilgisayara
ve dijital ortama hâkim olmak durumundadır.
Bilgisayar, düşünmek için çok hızlı ve çok çeşitli alternatifler
sunabilmektedir. Bazen insanoğlunun en etkili olması gereken yer sadece karar
verme aşaması olabilmektedir. Çok çeşitli tasarım olanakları sunan bir
bilgisayarda neyi nasıl seçip nereye koymak gerektiği kararını vermek bir
tasarımcı için yeterli olabilmektedir. Bazen, bir mimari tasarımda nerede neyin
kullanılması gerektiğine bile bilgisayar karar verebilmektedir (Fresco,
2007:77). Böylece, bilgisayar sanatta işçilikten çok tasarımın önemli olduğunu
vurgulamakta ve sanat erbabını tasarlamada etkin kılmaya yönlendirmektedir.
Şahiner’e (2010) göre; günümüzün sanatçısı, artık bir şey üretmekten
çok tasarlayabilen ve belki de bu sürece yaratıcı bir beyin olarak eklemlenmesi
beklenen bir özneye dönüşmüştür. Sanat ise, güzel bir resim ya da heykel
yapmanın çok ötesinde, her şeyden önce yüksek bir düşünce düzleminde
çalışma, sanat sorunsallarını özgün biçimde çözümleme, küresel ve kültürel
olguları kavrama becerisinin somut-soyut bir sonucu olarak tezahür
etmektedir.
Bilgisayar teknolojisi yirminci yüzyıl sanatının bir parçası olarak
görülebilir. Teknoloji yolu ile öğrenme sanatta yerini daha etkili biçimde
alabilecektir (Lasky, 2009:72). Örneğin, günümüz görsel sanat eğitimi
programının önemli bir konusu olan müze eğitimi artık bilgisayar ortamına
taşınmaktadır. Birçok ülkede sanal müzeler kurulmakta ve eğitim ortamlarında
bunlardan faydalanılmaktadır.
Çağdaş dünyanın teknoloji sayesinde tanışmış ve alışmış olduğu
kavramlardan biri de değişimdir. Gelişmeler o derece hızlı olmaktadır ki, son
model teknolojik aletler kısa bir süre sonra demode olabilmektedir. Bu durum
artık insanların bilinçaltında sürekli değişkenliğe karşı sürekli bir uyum süreci
başlatmaktadır. Özel’e (2000:144) göre; bundan böyle toplum ve insan eskiden
olduğu gibi değişimler arasında uzun süreler beklemek durumunda
kalmayacak; aksine değişimi artık sürekli yaşayacak, değişimi adeta
genlerinde yeni bir unsur gibi taşımaya başlayacaktır.
Sürekli değişim, eğitimde ve sanatta sürekli yeniklere açık öğrenci ve
öğretmen tipini oluşturmak zorundadır. Günümüzde; sürekli teknolojik
değişim, sürekli yarının teknolojisine hazır öğrenci, öğretmen ve eğitim
felsefesi kabullenilmek zorundadır. Ayrıca, Gardner’in (1999:205) şu sözü de
unutulmamalıdır: “Eğitsel amaç ve araçlarla ilgili temel tartışmalar, son
teknolojik buluşlara bağımlı olmamalıdır”.
Kaynak : Dicle Üniversitesi Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi, 15 (2010), 52-62
Ana Sayfa
Yardım
Giriş Yap
Kayıt Ol
