Aşk, Dostluk ve Güven...

 

Bir hikaye duymuştum, bir zamanlar...
Üç dosta aitti...
Adları : Aşk, Dostluk ve Güven olan üç dostun berberliğini anlatırdı bu masal..
 
 
Günlerden bir gün....
Üç yakın arkadaş olan; Dostluk, Aşk ve Güven yedikleri içtikleri henüz ayrı gitmezken, bu üçlüden Aşk; artık bu beraberlikten sıkılmış....
 
Ve, diğer iki arkadaşına: " Benim yapacak işlerim var, gidecek diyarlarım...Lütfen izin verin bana, ben artık ayrılmalıyım" deyivermiş...
 
Dostluk da, Güven de çok üzülmüşler duyduklarına...
Ve önce direnmek istemişlerse de, bakmışlar ki, boşuna. Anlamışlar ki; Aşk gitmek isterse bağlasalarda durmayacak, kalsada bir hayrı dokumayacak, almışlar onu karşılarına  "Madem ki yapacak işlerin, gidecek yolların var, zorla tutulamazsın sen artık burada kalma o halde aramızda" diyerek, içleri burkularakta olsa, helaleşip uğurlar olsun demişler bu dostlarına...
 
Bir zaman sonra, beraberlikte Dostluğa sadece Güven'in varlığı yetmez olmuş bu defa...
 
Çıkmış, Güven'in karşısına ve şöyle demiş açıkça: "Madem ki, Aşk gitti, ben de artık bakmalıyım kendi yoluma"
Dostluk da bunu söyleyince böylesine açıkça, Güven öylece kala kalmış bir başına...
 
Biraz susmuş, epey bir düşünmüş ve Aşkın gidişinde de yaptığı gibi, bu defa da Dostluğun talebi karşısında;
alıkoymaya uğraşmamış onu da...
 
Ve Dost'a da, içten ve samimi bir kucaklamayla aynı temennilerde bulunmuş: "Madem ki aklına ayrılık düştü, madem ki, seçimin seni bu yola sürdü...Git o halde sen de kendi yoluna, yüreğimde kalacağını bil ve geri kalma sen benim uğruma" deyivermiş dostuna...
 
Aşkın ardından, Dostluk da gidince sadece Güven kalmış bu bu arkadaşlıkta sonunda...
O da almış şapkasını önüne, dökmüş elindekini avucund kini önüne...
Biraz düşünmüş, az biraz taşınmış...
Ve sonunda bir karara varmış...
 
Dağılan beraberliklerin ardından vardığı şu olmuş :
Bu birliktelikte ayrılığın;
Aşk'ın gidişiyle başlayan ardından Dostluğun, heveslerini yitirişiyle gelişen bir süreç olduğunu kavramış.
 
Ve böylelikle bu gördükleri ona, bir çok şeyi daha fark edebilme de vesile olmuş:Ve eğri oturup doğru konuşarak bir çok dersler çıkarmış...
 
Bakmış ki;
Güven hala bu üçlü de sağlam ve ayakta kalan tarfmış...
 
Beraberliklerde gidişler olsada, bir arada oluşun şartları başlangıçta bir defa sağlandı mı, çözülmeler ve dönüşümler yaşansa da, kopuşlar yaşanmak zorunda değilmiş...
 
Her şeyin enerjiden ibaret olduğunu bildiğimizde ,aslında hiç bir şeyin yok olamayacağını da bilmeliymişiz...
 
Güven önce gitseydi, ne aşk ne de da dostlukta kalmaz her biri ilelebed bu diyarlara uğramazmış...
 
Ancak;
Aşk, kapıdan çıkıp uzaklaşsa ve gözden kaybolsa da,
 
Dostluk seni yapayanlız bıraksa da ve bu hal yüreğini her ne kadar dağlasa da,
 
Güven hala yanındaysa; ne aşk ne de dostluk senden tamamen gidemezmiş...
 
Ve bunları fark eden Güven;Kendi kendine giden dostlarının ardından şöyle mırıldanmış:
 
Sen aşkında, dostlunda bir zamanlar senin yanında olduğunu biliyorsun...
 
O halde sen; onların birer parçalarını sende bırakarak gittiklerini de bilirsin.
 
Ve sen yani: Güven, bu üçlüyü terk etmedikçe;
Her parçanın bütünün eksikliğini gün gelip hissedeceğini
ve geri dönüp sende bıraktığı eksik parçaya sahip çıkacağını anlar ve içinde beklentiye girmeden, o günü beklersin...
 
Bu dönüşler, belki fiziksel olarak aynı çehrede olmasa da; Yürekte hissedilen Güven sayesinde;
Hem Aşk, hem de Dostluk gün gelip kendilerini,  yeni yüzleriyle kendilerini tekrar ve yeniden var edeceklerdir...
 
Ve sen bunların hepsini tek bilensin...
 
-Nereden mi bileceksin?
-Bilmelisin...
-Çünkü sen Güven'sin...
-Güven, yüreği terk etmedikçe; Yiten Aşk, giden Dostlukta olsa;
Sana kalan Güven oldukça: "Bilirisn  ve Güvenirsin..."
 
 
 

çok güzeldi gerçekten...teşekkürler..